Czy wiesz, że historia ziołolecznictwa ma tyle lat, ile ma ludzkość?
Wiedza o właściwościach roślin była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Wiedzę pisaną zaczęto gromadzić 3000 lat p.n.e w Chinach, Babilonie, Egipcie oraz Indiach. W tekstach biblijnych Starego i Nowego Testamentu pojawia się ponad 100 nazw roślin będących elementem codzienności życia mieszkańców Izraela.
A jednak Chiny są krajem o najdłuższej i nieprzerwanej tradycji stosowania ziół.
Po pierwsze legendarny cesarz Shen Nung w pismach o ziołach wymienia 252 rośliny i podaje, jak je stosować oraz przechowywać, a działo się to ponad 2600 lat p.n.e. Na dodatek nieco później w VII w n.e. również w Chinach znawca ziół Su Ling z pomocą doradców dworu dynastii Tang uaktualnił i poprawił Kanon Ziół (Nei Ching). Następnie Dynastia Tang na osiem wieków przed wynalezieniem maszyny drukarskiej, drukowała i rozpowszechniła publikacje na temat właściwości roślin leczniczych. Wspomniany Kanon Ziół metody zbierania i lecznicze właściwości ponad 840 ziół. Natomiast w XV w czasie panowania dynastii Ming ukazało się dzieło napisane przez Li Shizhena ,,Materia medyczna’’, które opisuje ponad 1800 leczniczych substancji i podaje 11 000 recept. Dzieło to zyskało światową sławę, a z jego zasobów korzysta się do dzisiaj.
Na Dalekim i Środkowym Wschodzie ponad 3000 lat p.n.e. z zachowanych informacji dowiadujemy się, iż uwcześni lekarze używali ponad 900 ziół do leczenia.
Starożytni Grecy wiedzę o ziołach czerpali ze Wschodnich Krajów.
I tak w VI wieku p.n.e. Pitagoras używał wielu ziół do długich medytacji, natomiast znany wszystkim Hipokrates twierdził, że odporność organizmu można podtrzymać dzięki stosowaniu ziół. W Aleksandrii około 300 lat p.n.e. w zakładanych szkołach medycznych wykładano zielarstwo. Lekarz Dioscurides w 60 roku n.e opisał ponad 600 ziół podając ich działanie, niepożądane skutki i sposoby przyrządzania. To właśnie jego praca stała się wzorem zielnika, obowiązującego przez 1500 lat. Na tym zielniku wzorował się Galen (131-201 r n.e.), który wzbogacił go o egzotyczne składniki oraz dał początek kompilacji leków.
W średniowieczu nastąpił rozkwit ziołolecznictwa, gdzie szczególnym ośrodkiem leczniczym stała się Persja.
W tym czasie Awicenna odkrył metody destylacji olejków eterycznych, a leczenie ziołami wprowadzono w klasztorach. Niestety renesans wiedzę o ziołach potraktował jako magię i znachorstwo, do dzisiaj w wielu kręgach taki sposób myślenia przetrwał. To właśnie w renesansie kobiety, które leczyły ziołami traktowano jako czarownice. Współcześnie w drugiej połowie XX wieku ziołolecznictwo wróciło do łask.
Wiele potwierdzonych badań naukowych wykazało niezwykłe moce tkwiące w roślinach.
Źródło: Bremness Lesley ,,Wielka Księga Ziół’’
