Czosnek pospolity – naturalny antybiotyk
allium sativum L. – nazwa łacińska
Rodzina: Amarylkowate
Gatunek: bylina
Odmiany czosnku:
niedźwiedzi, sałatkowy, słoniowy, askaloński, szczypiorek
Nazwy w innych językach :
Bawang– na Filipinach; Česnek– w Czechach; Hvitløk– w Norwegii;
Ajo/ Ajo Comun/ Ajo Vulgar– w Hiszpanii; Aglio/ Aglio Comune– we Włoszech
Inne nazwy Czosnku:
cuchnąca róża
Tak czy inaczej jest to wieloletnia, kwitnąca roślina cebulowa rozmnażana wegetatywnie. Cebula składa się z cebulek-ząbków osadzonych na płaskiej piętce z nielicznymi nitkowatymi korzeniami przybyszowymi. Natomiast liście ma płaskie, gładkie, wgłębione żłobkowato, równowąskie. Dorosła roślina posiada od 8 do 12 listków . Kwitnie od lipca do sierpnia. Kwiaty ma drobne, różowo-białe. Właściwie czosnek uprawiany jest praktycznie wszędzie, na całej kuli ziemskiej. Pochodzi ze stepów środkowoazjatyckich. Podsumowując Czosnek uprawiany jest od czasów prehistorycznych, w starożytnym Egipcie był głównym składnikiem pożywienia ludności, Rzymianie przypisywali mu zdolność podnoszenia ducha i męstwa w boju, natomiast starożytni Grecy i Słowianie byli przekonani, że czosnek chroni przed ukąszeniami żmij. W średniowieczu uważano, że warzywo to chroni przed dżumą, zatruciami oraz gruźlicą.
Surowiec zielarski:
to świeże cebule czosnku pospolitego Bulbus Allii sativi recens, zbiór rozpoczyna się jesienią, młode liście zebrane przed kwitnieniem
Substancje czynne:
olejek eteryczny, związki siarki i jej pochodne ( alliina ), fitosterole, flawonoidy, aminokwasy, enzymy, śluzy, pektyny, inulina, witaminy C, B1, PP, sole mineralne, kwas nikotynowy, cukry.
Działanie:
przeciwmiażdżycowe, żółciopędne, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybiczne, napotne, przeciwpasożytnicze, przeciwnowotworowe, obniżające ciśnienie krwi oraz poziom cukru, przeciwreumatyczne, wykrztuśne, przeciwzakrzepowe, przeciwhistaminowe, przeciwzapalne,
Zastosowanie:
Medycyna ludowa : – doustnie w nieżycie jelit, biegunce spowodowanej zakażeniem na tle pokarmowym, robaczycy, atonii jelit, wzdęciach i kurczach jelit, po leczeniu czerwonki bakteryjnej i pełzakowatej, w nadciśnieniu, reumatoidalnym zapaleniu stawów, miażdżycy, , nieżycie oskrzeli, rozszerzeniu oskrzeli, przeciwsklerotyczne, rozedmie płuc i stanach ropnych; zewnętrznie – w ropnych zapaleniach gardła, dziąseł i migdałków, anginie, uszkodzeniach skóry, odleżynach, ropnych i zapalnych stanach skóry spowodowanych przez gronkowiec złocisty, żylakach odbytu, rzęsistkowicy, drożdżycy i grzybicy pochwy. Jako lek pierwszej pomocy.
Kosmetyka: wzmacnia cebulki włosów, zapobiega łupieżowi i wypadaniu włosów, łagodzi objawy łuszczycy, poprawia mikrokrążenie skóry, stosowany przy trądziku i wypryskach
Ogród: posadzony pod brzoskwiniami i wiśniami chroni drzewa przed kędzierzawością liści
Kuchnia: – stosowany jako przyprawa przy produkcji wędlin, konserw, przy soleniu mięsa i warzyw, dodawany do sałat, grzybów, dań mięsnych oraz marynat, można go kisić
Weterynaria: – stosowany przy epizootii zapalenia naczyń chłonnych, oxyuris equi, nosówce psów, chorobach przewodu pokarmowego i ropiejących ranach
Działania uboczne i przeciwwskazania
Czosnku nie należy podawać przy zaawansowanych chorobach nerek, nade wszystko nie jest wskazany dla osób z niskim ciśnieniem, w ostrym nieżycie żołądka. Co więcej jest przeciwwskazany dla matek karmiących. Wadą jest przykry zapach z ust występujący przez pewien czas po jego spożyciu. W tym przypadku przykry zapach można zminimalizować jedząc z czosnkiem jednocześnie liście selera, pietruszki tudzież estragonu.
Zachęcam do zapoznania się z zamieszczonymi tutaj przepisami i metodami wykorzystania czosnku
czosnek w plasterkach, nalewka czosnkowa, wyciąg z czosnku bezwonny, wyciąg, olejowy z czosnku, wyciąg glicerynowy z czosnku, lewatywa przeciw owsikom, mieszanka o działaniu bakteriobójczym, kiszony czosnek, oprysk z czosnku, sok z czosnku, masło z czosnkiem niedźwiedzim, syrop czosnkowy, napar czosnkowy, kotleciki wieprzowe z czosnkiem po filipińsku
Źródła:
Aleksander Brückner Słownik etymologiczny języka polskiego
Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniecki, Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie, Warszawa 1987
